Wanneer de ochtendzon de punten van het huis van de vijf zintuigen aanraakt lig ik nog in mijn bedje in België. Ik kan niet slapen, mijn slaap danst op het ritme van Eftelingliedjes en mijn glimlach wanneer ik moet opstaan verraad dat mijn geluk op het punt staat helemaal te ontspringen. Het gaat niet om de sprookjes, om de achtbanen of de liedjes die ik er hoor. Het is de magie die je voelt tot in het puntje van je tenen, het is de vrolijkheid die je voelt tot de kleinste krul in je blonde haren en het is het geluk dat je deelt. Het is de Efteling die raakt tot in de kleinste vezel van mijn tienerlichaampje. Tieners hebben een dégoût van sprookjes, maar ik niet. Ik zou er het liefst in willen wonen.
Het is het eerste kriebeltje dat je voelt in je buik wanneer je de grote parking oprijdt of het is de eerste vlinder die je voelt als je weer tussen alle mooie sprookjes staat. Het is het kijken naar de pauw, de attracties, de versieringen, de huisjes, de medewerkers. Het is niet alleen het beleven. Het is ook het geloven en blijven geloven. Je bent nooit te oud om te geloven en dat doe je het best in sprookjes.
Gisteren was ik het gelukkigste, vrolijkste kleine meisje dat je door de Efteling zag huppelen. Zag je een blonde krullenbol die telkens in de lach schoot? Die huppelde? Of eentje die uren in het sprookjesbos bleef? Ha, dat was ik dus.
Maar ik was niet alleen, mijn heel leuke, allerbeste vriendin trakteerde ik op een rondje Efteling voor haar 16de verjaardag. Ik moest en zou ze zo gek maken op de Efteling als ik. En raad eens? Het is me gelukt ook nog.
Ik meen het, als ik naar de Efteling ga ben ik zo gelukkig als een kindje van 6 dat voor het eerst groot genoeg is om in een achtbaan te mogen.
En als het kon, ging ik iedere dag opnieuw. De Efteling zou me nooit vervelen.
Eventjes heb ik er aan gedacht om er een vakantiejobje te doen, maar dat werd door mama al snel geweigerd door de te grote afstand… Jammer. Eftelingwerk = droomwerk.
Dit is wat ze noemen een REUZE suikerspin.
Wat krijg je als je met vier jongeren in een attractie gaat? Awel, dit. 
We konden het niet laten om nog eens in Caraval Festival te gaan kijken. Ik herinnerde me het als grote poppen -want toen was ik nog een kleintje- maar nu smaakte me het even goed.
Iedereen ging weer naar huis, en wij besloten om naar de zonsondergang op de rots te kijken. 
(We schoven van de paddestoel af, daarmee zijn we zo enorm aan het lachen)
Ik weet niet wat het is, maar zelfs de ingang van de droomvlucht blijft sinds al die jaren nog steeds magisch aanvoelen.
Wat ik je nu vraag klinkt misschien heel gek. Maar draai je gsm -of je hoofdje- eens om, dan is deze foto echt heel vreemd maar wél artistiek. 
Eigenlijk is dit niet zo een flatterende foto… maar ik wou jullie vooral meedelen dat zelfs mijn oogjes fonkelden van geluk.
Mijn droomdagje begon -zoals gewoonlijk- met een slokje van mama en papa hun koffietje (en een toiletbezoek… Na 1,5uur rijden is dat nodig. Mede door de zenuwen) (ja, ik heb nog zenuwen voor de Efteling) en daarna wandelden we rustig naar het sprookjesbos. We bewonderden de nieuwe Pinokkio en vroegen ons af of er ooit wordt stofgeveegd ín het huisje want er staan héél veel kleine spulletjes binnenin. We bewonderden de sprookjes en ik stond er iedere keer weer met een brede glimlach voor. Ik hoorde papa zelfs zeggen “het is toch nog altijd ons klein meisje he”. Jep, in de Efteling maar al te graag.
Mijn dag is ook helemaal niet compleet zonder een rondje Droomvlucht, nog steeds val ik iedere keer opnieuw voor alle elfjes en diertjes. Het is niet voor niets dat ik de laatste jaren (bijna) iedere keer een beeldje kocht. Eens zot op elfjes, altijd zot op elfjes. Een roze suikerspin die matcht met mijn blouse? Hm… dat moeten we toch echt kopen dan? En wow wat heeft dat nog eens gesmaakt!
De Pandadroom, Carnaval Festival, Vogel Rok, Monsieur Cannibal, Baron 1898, De Vliegende Hollander en alle andere attracties hadden voor even geen geheimen meer voor ons. Dit was de leukste dag van heel mijn zomervakantie. En ik ben blij dat ik deze met Hannah kon meemaken.
Misschien denk je nu “wat een klein kind” of eerder iets in de richting van “de échte kleine kinderen keken vast raar op door jullie enthousiasme”, maar de Efteling is een sprookje op zich. En sprookjes zijn voor iedereen. Niemand is te oud om te dromen. Nooit.
Veel liefs, Amber
Een gedachte over “Een Eftelingkind in de Efteling”