Als er iets is waar ik mega veel van houd, dan is het wel de Efteling. Op deze plek voel ik me steeds als een kind in een snoepjeswinkel. Het hele sfeertje, de verhalen, de muziek en de gelukkige mensen rondom je maken de setting compleet. Ik zal dan ook nooit neen zeggen tegen een dagje fantasie. Lees verder
Als het mooi weer is, zit er natuurlijk niets anders op dan eens alle gedachten te laten varen dichtbij het water. Zoiets kan heel erg zalig zijn. Send me back to the seaside, alsjeblieft, dat zou ik echt wel aangenaam vinden…
De Efteling blijft altijd mijn hartje stelen, gewoon omdat het er zo gezellig kan zijn. Eigenlijk is het een schande dat ik dit bericht bijna twee maanden later aan het schrijven ben, maar ik heb dan ook heel veel leuke dingen gedaan in februari waardoor de tijd nòg sneller vooruit ging. Maar de Efteling? Die blijft wel altijd een blogpost waard.Wij gingen in Januari op een redelijk zonnige dag, het had wel net een beetje gesneeuwd maar ik was heel erg blij. De Efteling was namelijk een “extraatje” voor mijn verjaardag en natuurlijk weten mijn ouders dat ik dan dolgelukkig kan zijn. Ondanks de koude vond ik het een heel gezellige winterdag.
Verdwaald in de duinen, zoekend naar leven, wachtend op een antwoord en dromend in de zeelucht. Rust aan de zee.
Rust in mijn hoofd.
Het prikkelige gevoel van een combinatie van schelpen en zand onder je voeten geeft mij altijd een leuke kriebel. Een stevige wind door je haren en van die kleine golven die toch met een grote kracht op het strand komen dansen zorgen er steeds voor dat ik bijna omver lig. Vreugdesprongetjes en dansjes door de plassen. Een zon die je ziet zakken in de zee en een mooie herinnering aan een mooie dag. Aan zee kan ik echt uitwaaien. Maar de zon die zacht achter een gordijn van warme tinten verdwijnt bezorgd een roestig gevoel in mijn blije hoofd, een gevoel van vergane glorie want de dag heeft besloten om er mee op te houden en plaats te maken voor de schijn van de sterren en de maan. De zon zakt, maar betovert de wereld.
