Het prikkelige gevoel van een combinatie van schelpen en zand onder je voeten geeft mij altijd een leuke kriebel. Een stevige wind door je haren en van die kleine golven die toch met een grote kracht op het strand komen dansen zorgen er steeds voor dat ik bijna omver lig. Vreugdesprongetjes en dansjes door de plassen. Een zon die je ziet zakken in de zee en een mooie herinnering aan een mooie dag. Aan zee kan ik echt uitwaaien. Maar de zon die zacht achter een gordijn van warme tinten verdwijnt bezorgd een roestig gevoel in mijn blije hoofd, een gevoel van vergane glorie want de dag heeft besloten om er mee op te houden en plaats te maken voor de schijn van de sterren en de maan. De zon zakt, maar betovert de wereld.  Lees verder →